Waarom deze Stichting Masoala Madagaskar ?

Mijn naam is Lydwine Peters, ik ben in 1988 geboren in Tamatave, Madagaskar. Op mijn achtste ben ik samen met mijn moeder en oudere zus van tien naar Nederland geïmmigreerd. We zijn liefdevol ontvangen door de familie van mijn vader. Toen we in Amsterdam aankwamen, was het -12 graden. We hadden nog nooit sneeuw of zulke kou meegemaakt, en toch voelde het als een prachtige ervaring.Met hulp van familieleden leerden we al snel de Nederlandse taal. Ze plakten memopapiertjes met Nederlandse woorden op deuren, tafels en stoelen, zodat we spelenderwijs konden oefenen.Op de middelbare school ontmoette ik mijn partner Christiaan. Eerst waren we vrienden, maar al snel werden we onafscheidelijk. Hij was mijn ware liefde en ik die van hem. Onze relatie was prachtig, soms ingewikkeld omdat we tegenpolen waren, maar we zagen de wereld met dezelfde blik. Ik had nog nooit zulke diepe gevoelens voor iemand gehad.Er gingen jaren voorbij, en in 2019 kregen wij samen onze dochter. Dat maakte ons allebei ontzettend gelukkig. Twee jaar later verloofden we ons. Het leek ons een prachtig idee om in Madagaskar te trouwen, zodat Christiaan mijn familie eindelijk kon ontmoeten en kon zien waar ik vandaan kom. We besloten in 2024 naar Madagaskar te reizen om dat te vieren, maar helaas hebben we dat niet meer gehaald.In december 2023 verloor ik mijn partner. Zijn overlijden heeft mijn leven diep geraakt en mijn blik op de wereld veranderd. Ik ben de wereld sindsdien anders gaan bekijken. Het leven is kort en kan zomaar voorbij zijn. Je moet je passie volgen.Ondanks wat ik had meegemaakt, besloot ik toch met mijn dochter en mijn ouders naar Madagaskar te gaan. Dat had Christiaan ook gewild. Tijdens ons verblijf bezochten we het tropische regenwoud van Masoala. Omdat mijn vijfjarige dochter bij me was, raakte ik snel in contact met de kinderen van de lokale bevolking. Ik werd bevriend met hen en zag van dichtbij hoe weinig ze hadden – niet alleen aan spullen, maar vooral aan kansen en kennis.Ik had altijd een droom: wanneer ik met pensioen zou gaan, wilde ik een school openen waar kinderen de Engelse taal konden leren. Christiaan vond dit een prachtig idee en zei altijd dat het bij mij paste. Daarin waren we hetzelfde: we hielden ervan om mensen te helpen, de wereld te ontdekken en verschillende culturen te leren kennen. We waren altijd een beetje anders, maar juist dat maakte ons bijzonder.De bevolking ontving mij met open armen. Omdat ik de taal spreek, konden ze hun zorgen en problemen met mij delen. Ik voelde meteen een sterke verbinding en wist: ik wil hen helpen en kansen geven. Ik heb altijd de drang gehad om mensen te helpen. En ik voelde dat het tijd was om iets terug te doen voor mijn geboorteland, waar kinderen en gezinnen zo weinig kansen hebben.

Terug in Nederland besloot ik een stichting op te richten. Op 28 april 2025, de verjaardag van mijn partner, heb ik Stichting MasoalaMadagaskar officieel opgericht – als eerbetoon aan hem, en als belofte aan de kinderen van Masoala dat ze niet vergeten zullen worden.

Samen voor Madagaskar

Beste lezers, Stichting Masoala Madagaskar, de naam zegt het al. Wij zijn een stichting die zich inzet voor het prachtige land Madagaskar. Een land dat bij velen wellicht bekend is vanwege de unieke flora en fauna, maar helaas ook een land waar veel armoede en problemen heersen.